του Σπύρου Μ. Κύρου
Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (ΣΕΚΕ) ιδρύθηκε το 1918 από τον -εβραϊκής καταγωγής- Αβραάμ Μπεναρόγια (μετονομάστηκε το 1924 σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας – ΚΚΕ). Από την αρχή της υπάρξεώς του υπονόμευσε τα ελληνικά συμφέροντα, καταγγέλλοντας ως ιμπεριαλιστικό πόλεμο (!) τη Μικρασιατική Εκστρατεία, δηλαδή έναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ο οποίος πραγματοποιήθηκε για τη σωτηρία περίπου 2.000.000 Ελλήνων που κατοικούσαν στα εδάφη της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και υφίσταντο συστηματική γενοκτονία ήδη από το 1914, καθώς και για την καταστροφή του Κεμαλικού στρατού και την επιβολή των όρων της συνθήκης των Σεβρών. (στο σημείο αυτό να τονίσουμε πως η προέλαση των Ελλήνων στα βάθη της Ανατολίας, δεν έγινε για τη διεκδίκηση και κατάκτηση περιοχών στις οποίες το τουρκικό στοιχείο κυριαρχούσε, αλλά για αυτήν ακριβώς την καταστροφή του κεμαλικού στρατού). Στο βιβλίο «Μικρασιατική Εκστρατεία», ο Α. Συρίγος και ο Ε. Χατζηβασιλείου αναφέρουν πως το ΣΕΚΕ υιοθέτησε τη στάση της Σοβιετικής Ρωσίας, η οποία θεώρησε επίσης τη Μικρασιατική Εκστρατεία ως ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενώ βοήθησε ποικιλοτρόπως (με την αποστολή όπλων, χρυσών ρουβλιών κ.α.) την Τουρκία στην αντίσταση κατά της Ελλάδας.
Έτσι, ο αντιπατριωτισμός στην ιδεολογία του ΣΕΚΕ στρεφόταν μόνο εναντίον της ελληνικής πολιτικής. Αντίθετα, ο Μουσταφά Κεμάλ θεωρείτο ως προοδευτικός ηγέτης και το κίνημά του θεωρήθηκε απελευθερωτικό και επαναστατικό, παρ’ ότι συνέχισε την πολιτική γενοκτονίας των Νεότουρκων.
Στη συνέχεια το ΣΕΚΕ δημιούργησε μια επιτροπή κομμουνιστών στρατιωτών, με σκοπό την υπονόμευση της εκστρατείας, την καλλιέργεια αντιπολεμικού κλίματος, την προώθηση αντιπολεμικού υλικού, αλλά και την προσφορά βοήθειας σε λιποτάκτες στρατιώτες, την ίδια στιγμή που και η εφημερίδα «Ριζοσπάστης» προπαγάνδιζε υπέρ της λιποταξίας. Ο Α. Μακρής, στο βιβλίο «κ’ η Ανατολή του αιμάτου συντριβάνι» αναφέρει πως ο Ελευθέριος Σταυρίδης, μέλος του ΣΕΚΕ (και μετέπειτα σφοδρός αντικομμουνιστής), υποστήριξε ότι η ισχυρή οργάνωση κομμουνιστών που υπήρχε στο Νότιο Συγκρότημα Μεραρχιών, είχε ως αποτέλεσμα την κατάρρευσή του κατά την τουρκική αντεπίθεση το 1922.
Ομοίως, ο Ταγματάρχης Π. Παναγάκος ανέφερε πως «η επίδρασης του κομμουνισμού είχε αποτελέσματα ολέθρια διά το ηθικόν του στρατού» και πως ήταν ο κύριος λόγος της κατάρρευσής του. Σύμφωνα όμως και με τη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού «εις την δυσφορίαν των οπλιτών συνετέλει επίσης σημαντικώς και η εν Ελλάδι κομμουνιστική προπαγάνδα, ήτις είχε επιτύχει να τοποθετήση πράκτοράς της οπλίτας εις επικαίρους θέσεις οίτινες προσεπάθουν διά κυκλοφορούντων εντύπων να επιτύχωσι την διάλυσιν του στρατού».
Παράλληλα, την παραμονή της εισόδου των κεμαλικών δυνάμεων στη Σμύρνη, τέθηκε από τους κομμουνιστές ακόμα και το ζήτημα κατάληψης της εξουσίας όταν θα επέστρεφαν στην Ελλάδα!
Τα αίτια της αποτυχίας της Μικρασιατικής Εκστρατείας είναι διάφορα (η στάση των «συμμάχων», οι εκλογές του 1920 από τον Ε. Βενιζέλο, λανθασμένοι στρατιωτικοί σχεδιασμοί κλπ.) Με βάση τα προαναφερθέντα, αν και η κομμουνιστική δράση ίσως να μην ήταν ένα από τα κυριότερα αίτια, συνέβαλε εντούτοις στην καταρράκωση του ηθικού των Ελλήνων στρατιωτών και σε φαινόμενα λιποταξίας.
Ακόμα και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων λόγω της γενοκτονίας από τους τούρκους κατά την περίοδο 1914-1923, οι κομμουνιστές δεν άλλαξαν τη στάση τους. Το 1925, υπήρξε και πάλι η πιθανότητα ενός ελληνοτουρκικού πολέμου. Οι κομμουνιστές διακινούσαν φυλλάδια στους κληρωτούς μέσω των οποίων τους καλούσαν να δολοφονούν τους αξιωματικούς τους και όχι τους αδελφούς τους τούρκους και βουλγάρους εργάτες και αγρότες, ενώ εάν τους δίνονταν διαταγές για να πολεμήσουν τότε αυτοί θα έπρεπε να επαναστατήσουν και αντί για πόλεμο, να δώσουν στους πλούσιους αξιωματικούς τους έναν εμφύλιο πόλεμο.
Αξίζει, τέλος, να αναφερθούμε στην κυνική ομολογία του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη, το 1935. Έγραφε στο «Ριζοσπάστη» πως «Αν δε νικιόμασταν στη Μικρασία, η Τουρκία θάτανε σήμερα πεθαμένη και μεις μεγάλη Ελλάδα!! Τη λευτεριά μας θα τηνέ στηρίζαμε στην υποδούλωση του τουρκικού λαού! Αυτό εμείς δεν το δεχόμαστε. Το αποκρούομε κατηγορηματικά. Η αστικοτσιφλικάδικη Ελλάδα στη Μικρασία πήγε όχι σαν εθνικός απελευθερωτής μα σαν ιμπεριαλιστική δύναμη, όργανο των Εγγλέζων μεγαλοκαρχαριών. Πήγαινε αυτού όχι μόνο για να διαιωνίσει την ξενική κυριαρχία πάνω στο Τουρκικό λαό μα και να κάνει την Τουρκία αντισοβιετικό ορμητήριο! […] Η Μικρασιατική εκστρατεία δεν χτυπούσε μόνο τη νέα Τουρκία, μα στρεφότανε και ενάντια στα ζωτικότατα συμφέροντα του Ελληνικού λαού. Γι’ αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία ΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΑΜΕ(!)».
